தற்கால இலக்கியம்..”உண்மையைச் சொல்ல நான் அஞ்சியதில்லை!’
– கவிஞர் இன்குலாப்
இன்குலாப் என்றால் புரட்சி என்று பொருள். புரட்சிகர சிந்தனையை வாழ்க்கையாகவே வரித்துக்கொண்ட இவர், பெயரையே இன்குலாப் எனப் புனைந்து கொண்டார். இயற்பெயர் சாகுல் அமீது. ராமநாதபுரம், கீழக்கரையில் இஸ்லாமியக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர். பிறந்த குடும்பத்தி லிருந்தே பாட்டுக்கட்டும் திறனையும், எதிர்ப்புக் குரலையும் ஈர்த்துக் கொண்ட இவரின் முதல் கவிதை முயற்சி 12 வயதில் நிகழ்ந்தது.
தர்க்காவில் ‘பேய் ஓட்டுகிறேன்’ என்று பெண்களைக் குச்சியால் அடித்துத் துன்புறுத்தியதைக் கண்டு பொறுக்க முடியாத கணத்தில் முதல் கவிதை கனன்று வெளிப்பட்டது. அது முதல் இன்றுவரை தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்.
சாதி, மதம், இனம், மொழி, வர்க்கம் என சகல தளங்களிலும் நிகழும் ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிராக இவரது குரல் உரத்து ஒலிக்கிறது.
இவரது கவிதைகள் ‘ஒவ்வொரு புல்லாய்’ எனும் தொகுதியாகவும், கட்டுரைகள் ‘ஆனால்’ எனும் நூலாகவும், நாடகங்கள் ‘குறிஞ்சிப்பாட்டு’, ‘குரல்கள்’ எனும் தொகுதி களாகவும், கதைகளும் குறுநாவலும் ‘பாலையில் ஒரு சுனை’ எனும் நூலாகவும் வெளிவந்துள்ளன. ‘பொன்னிக்குருவி’ ‘புலி நகச் சுவடுகள்’ எனும் கவிதை நூல்களும், ‘மணிமேகலை’ நாடக நூலும் தயாராகி வருகின்றன.
இவரது எழுத்துகளுக்காகக் கிடைத்தது விருதுகளோ பரிசுகளோ அல்ல; அச்சுறுத்தல்களும், நள்ளிரவுக் கைதுகளும் தான். இவரும் தனது படைப்புகளுக்காக எதிர்பார்த்திருப்பது விருது களையோ, பரிசுகளையோ அல்ல; சமூக மாற்றத்தைத்தான்.
இதோ சமரசம் செய்துகொள்ளாத இவருடன் ஒரு சந்திப்பு.
ஒரு படைப்பாளியின் கடமை என்ன?
இலக்கியம் என்பது ஒரு கலை. அதனால், கலைத் தரத்தில் மேம்பட்டதாக இலக்கியம் இருக்கவேண்டும். பொறுப்புணர்வுடன் செய்கிற இலக்கியங்கள்தான் சமூகத்துக்கு அதனுடைய இலக்கியச் சுவை உணர்வை வளர்ப்பதிலும் மனித உணர்வுகளை மேம்படுத்து வதிலும் உதவும். ஒரு கலையின் மூலம் கலைஞன் சுய அனுபவங்களை மட்டுமல்ல, சமூக அனுபவங் களையும் சொல்லிச் செல்கிறான். அவ்விதம் சொல்வதே அவன் கடமை.
40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இயங்கிக் கொண்டிருக் கிறீர்கள். பல்வேறு காட்சி மாற்றங்களைக் கண்டிருக் கிறீர்கள். இன்றைய இலக்கியத் தன்மையின் முகம் மாறியிருக்கிறது. இந்த மாற்றம் குறித்து….
வரவேற்கத்தக்க போக்காகத்தான் உணர்கிறேன். தீவிரமான படைப்பு முயற்சி இளைஞர்களால் முன்வைக்கப் படுகிறது. இது ஏற்கெனவே எழுதிக்கொண்டிருக்கிறவர்களையும் இன்னும் புதிய விஷயங்களைச் சொல்லத் தூண்டுகிறது. புதிய விஷயங்களை ஏற்குமாறு அறைகூவல் விடுக்கிறது. எனினும், சமூகப் பொறுப்புணர்வு இல்லாமல், தோன்றுவதை எழுதுகிற போக்கும் காணப்படுகிறது. இது கால ஓட்டத்தில் என்ன கதியைப் பெறும் என்பதை இப்போது என்னால் சொல்லமுடியாது.தலித்தியம், பெண்ணியம் சார்ந்த படைப்புகள் இப்போது ஏராளமாக வருகின்றன. இந்தப் படைப்பு கள் பெரும்பாலும் சுயஅனுபவம் சார்ந்தே உள்ளன. இதனால் பல புதிய திறப்புகள் தமிழ் இலக்கியத் துக்குக் கிடைத்துள்ளன.
எனினும், ஒரு நேர்த்தியான படைப்பு என்கிற வகையில் எந்த அளவில் இவை நம்பிக்கையளிக்கும் வகையில் உள்ளன?
சுய அனுபவம் சார்ந்து வரக்கூடிய ஒரு படைப்பு என்பது ஒரு சமூக வாழ்வனுபவத்தைத் திறந்துவிடக் கூடிய திறவுகோல்தான். ஆனால், சுயஅனுபவம் என்கிற சித்திரிப்பு உண்மையாக இருத்தல் வேண்டும். தலித்தியம், பெண்ணியம் சார்ந்த படைப்புகள் ஒரு நீண்ட பிரசவவலிக்குப் பிறகு முகம் காட்டி இருக்கின்றன. அதற்கான ஒத்திகைகளும் நடந்து கொண்டிருந்தன என்றுதான் சொல்லவேண்டும். தலித்திய, பெண்ணியப் படைப்பாளிகள் ஒரு குறித்த நோக்கோடு எழுதுகிறார்கள் என்றுதான் கருதுகிறேன். வெறும் ரசனைக்காக அவர்கள் செய்யவில்லை. அவை விடுதலைக்கான முன்மொழிவுகள். இந்தப் படைப்புகள் அனைத்தையும் நான் படித்தேன் என்று சொல்ல முடியாது. படித்த மட்டும் நான் நம்பிக்கை கொள்கிறேன். இன்று சமூக மாற்றத்துக்கான காத்திரமான படைப்புகளை தலித்திய, பெண்ணிய எழுத்தாளர்கள் தான் முதன்மையாகச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், இதே பெண்ணிய, தலித்திய எழுத்தாளர் பலர் ‘தூய’ இலக்கியவாதிகளின் அநுக்கிரகத்தைப் பெறுவதுதான் ஒரு பேறு என்று கருதும் போக்கும் சிலரிடம் காணப்படுகிறது. புரட்சிகர மாற்றத்தை விரும்பாத ‘தூய’ இலக்கியவாதிகள் இத்தகைய படைப்புகளை ஆபத்தற்றதாகக் கருதுகிறார்கள். எனவே, இந்த வட்டத்தின் வரவேற்புகளுக்கு அப்பால், வெகுமக்களை நோக்கி விளிக்கக்கூடியதாக அவர் களுடைய படைப்புகள் செல்லவேண்டும். ஒரு படைப்பாளி ஓர் உண்மையின் தீவிரத்தால் படைப்பை உருவாக்க முயலும்போது மதவாதக் கோடுகளை பொருட்படுத்தவில்லை அல்லது அதனை எதிர்க்கும் கட்டாயத்துக்கு உள்ளாகிறார். இது இன்று வரக் கூடிய பெண்ணியப் படைப்பாளிகளுக்கு நேர்ந்தது என்று கூறுவதற்கு முன்னால் எனக்குக் கூடுதலாக நேர்ந்த அனுபவம். என் அனுபவத்தில் உண்மையைச் சொல்ல நான் அஞ்சியதில்லை. விளைவுகளைக் கண்டு பின்வாங்கியதில்லை.ஒடுக்கப்பட்ட சமூகம் விழிப்புணர்வு பெறுகிறபோது விடுதலை உணர்வோடும் எதிர்ப்புக் குரலோடும் கனன்று கொண்டிருக்கும். அவ்வுணர்வுகள் படைப்பாக்கப்படும் போது அதற்கேயுரிய இயல்புத் தன்மையோடு தவிர்க்க முடியாமல் வசவுச் சொற்களாகவும் வந்து விழும்.
அந்த உக்கிரத்தை உங்களின் ‘மனுசங்கடா’ பாடலில் இடம் பெற்றுள்ள வரியில் உணரமுடிந்தது. தமிழ்ச் சூழலில் அந்தப் பாடல் ஏற்படுத்திய தாக்கம் அதிகம். அதே வேளை, வசவுச் சொற்களே தலித் இலக்கியம் என்பதான எண்ணம் இளம் தலித் படைப்பாளிகள் சிலரிடம் ஏற்பட்டிருக்கிறதே…?
‘மனுசங்கடா’ என்கிற என் பாடலில் நான் பயன் படுத்தியது போன்ற சொற்களைச் சொல்லவேண்டும் என்கிற நோக்கத்தில் எந்தப் படைப்பையும் செய்யக் கூடாது. படைப்பு முயற்சிக்கு ஒரு தர்க்கம் இருக்கிறது. அது வெளிப்பாட்டில் புலப்பட்டே தீரும். அத்தகைய ஒரு புலப்பாடு வசவுச் சொற்களைக் கொண்டு இயங்கு மாயின், அது தவறாகாது என்று நான் கருதுகிறேன்.
சில பெண்ணியக் கவிஞர்கள் பாலுறுப்புகள் சார்ந்த சொல்லாடல்களையும், பாலியல் அனுபவங்களையும் முன் வைக்கின்றனர். இத்தகைய படைப்புகள் புதிய அதிர்வுகளை உண்டாக்கி வருகின்றன. அந்தக் கவிதை களை எவ்விதம் அணுகுவது?
பாலுறுப்புகள் சார்ந்த சில சொல்லாடல்கள் தொல்தமிழ் இலக்கிய மரபுக்கு புதியதன்று. சில சொற்கள் மிக இயல்பாக பழம் இலக்கியங்களில் கையாளப்பட்டு வந்திருக்கின்றன. திருக்குறளுக்கு முன்பு இத்தகைய சொல்லாடல்கள் என்பது இயல்பாக வந்திருக்கிறது. திருக்குறள் ஒரு அறநூல். அது அறத்தை வலியுறுத்தும்போது இந்தச் சொற்களைத் தவிர்க்க முயல்கிறது. திருக்குறளுக்கு முந்தைய தொன்மை இலக்கியங்களில் கண், மூக்கு என்பன போன்ற உறுப்பு களின் சாதாரணத் தன்மைதான் இந்தப் பாலியல் உறுப்புகளுக்கும் தரப்பட்டிருக்கிறது. சில இடங்களில் அவற்றிற்கு ஒரு காமக்குறிப்பு தரப்பட்டிருக்கலாம். இன்று இந்த உறுப்புகளை ஆண் கவிஞர்கள் சுட்டும் போது, படிக்கும் ஆண் கவிமனம் பாராட்டுகிறது. ஆனால், இதே சொல்லை பெண் கவிஞர்கள் படைக்கும் போதுதான் அதிர்ச்சியுறுகிறது. இது திருக்குறள் காலம் தொடங்கி பெண்ணை சிறை காக்க முயன்ற கருத்தியல் தளத்தின் அதிகாரத்தைத்தான் நமக்கு உணர்த்துகிறது. அதிகாரம் உடைபடும் இத் தருணத்தில் தன் உறுப்பு பற்றிய பிரக்ஞையோடு பெண்கள் பேசத் தொடங்குகிறார்கள். படிக்கிறவர்கள் இந்த வார்த்தைகளில் உறைந்துபோய்விடாமல், வார்த்தைகளுக்கு அப்பால் அந்தப் படைப்பு உணர்த் தும் செய்தி என்ன என்பதை மனம் கொள்ள வேண்டும்.
சமீப காலமாக நாடகத் துறையில் அதிக கவனம் செலுத்துகிறீர்கள். அதற்கான தேவை, முயற்சிகள் பற்றி…?
ஒரு படைப்பாளி தனக்குச் சாத்தியமான அனைத்து தளங்களிலும் முயலவேண்டும். கவிதை, கதை, இவற்றை ஒரு தூயநிலைக்குக் கொண்டு செல்பவன் அல்லன் நான். போராட்டத்திற்காக எடுத்துச் செல்பவன். அந்த வகையில் நான் பிறந்த தமிழினத்தின் தொன்மை வரலாற்றை அதனுடைய பண்பாட்டுப் படிவங்களாக்கி இலக்கியத்தில் பார்க்கிறேன். அவை எனக்கு அந்த சமூகங்கள் போராடிய செய்தியை உணர்த்துகின்றன. இந்த அனுபவங்களை எழுத்தில் கோடு காட்டலாம். ஆனால், நாடகத்தில் காட்சிப்படுத்தி இயங்க வைக்கமுடியும். அதனால் நாடகத்தையும் கையிலெடுத்திருக்கிறேன்.
உங்கள் எழுத்துகள் எந்த அளவு சமூகத்தைப் பாதித் திருப்பதாக நினைக்கிறீர்கள்?
சமூகம் ஒரு மனிதநேயத்துடன் மாறுவதற்கான இயக்கத்தில் இருக்கிறது. அதில் எத்தனையோ கருவிகள் அந்த இயக்கத்துக்கு உதவி இருக்கலாம். அதில் ஒரு சிறு துரும்பாக என் எழுத்தும் இருக்கும் என்று நம்புகிறேன்.
கவிக்குடில் 